Ήρωας Πέτρος Πέτρου Ορά - Επιμνημόσυνος λόγος

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή τωνόρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.Και περισσότερη τιμή τούς πρέπειόταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε.

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, όχι για να μνημονεύσουμε τον θανόντα Πέτρο αλλά για να αποδώσουμε τιμές σε έναν  εκ των ηρώων του 1974. Σε έναν άνθρωπο που ορίστηκε και φύλαξε Θερμοπύλες όντας βέβαιος ότι ο εχθρός θα περάσει. Δεν φοβήθηκε, δεν δείλιασε αλλά μόλις στα 19 του χρόνια όρθωσε το ανάστημα του απέναντι στον επερχόμενο κατακτητή.

Τέτοιες στιγμές, όλα τα λόγια είναι περιττά. Τέτοιες στιγμές η ζωή, όμως, αποδεικνύει ότι πέραν της καθημερινότητας και των αναγκών της, υπάρχουν άνθρωποι που children το ανάστημα τους για τα ιδανικά τους.

Για την πατρίδα, την οικογένεια, για τους βωμούς και για όλα όσα κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Πέτρος ο οποίος στάθηκε μπροστάρης υπέρ βωμών και εστιών προκειμένου ο μαντατοφόρος να μην φέρει το μήνυμα της ήττας.

Στάθηκε μπροστά στον κατακτητή αποδεικνύοντας ότι οι Έλληνες της Κύπρου μπορούν, θέλουν αλλά και πρέπει να διέπονται από ιδανικά ακόμα κι όταν ο αγώνας φαντάζει δύσκολος και η τελική νίκη ακατόρθωτη.

Ήρθαμε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε όσους τίμησαν το εθνόσημο. Μαζευτήκαμε εδώ για να δώσουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα: Όταν υπάρχουν ήρωες όπως ο Πέτρος, τότε το μέλλον ίσως και να είναι διαφορετικό.

Ίσως τελικά να μην έχουμε ακόμα αφεθεί στην ματαιοπονία μας. Ο Πέτρος και ο κάθε ένας που κοίταξε τον εχθρό στα μάτια άφησε τη σφραγίδα του, το στίγμα της ελευθερίας το οποίο και πρέπει να βρούμε όλοι εμείς (από το κάθε μετερίζι) προκειμένου να ανακαλύψουμε τις συντεταγμένες της ελευθερίας του σκλαβωμένου μας τόπου.

Το χρωστάμε στον Πέτρο. Το χρωστάμε σε όλους αυτούς που έστειλαν στον κατακτητή το μήνυμα ότι «Εις οιωνός αρίστος αμύνεσθαι περί πάτρις». Κι ας έμεινε για χρόνια αγνοούμενος. Κι ας τάφηκε βιαστικά μια μέρα του καλοκαιριού χωρίς τις τιμές που του άρμοζαν. Έπρεπε να περάσουν χρόνια ολόκληρα μέχρι να του αποδοθούν οι τιμές του ήρωα.

Σήμερα, η γαλανόλευκη σημαία στολίζει  τη μνήμη του. Κι αυτό δεν είναι λίγο. Είναι, ίσως, το σημαντικότερο μέσα σε όλα αυτά που ζούμε. Μέσα στους δύσκολους καιρούς όπου η πατρίδα μας και οι άνθρωποι της βιώνουν, ο Πέτρος και όλοι όσοι αντιστάθηκαν στον Τούρκο εισβολέα αποτελούν φάρο λαμπρό. 

Ο τόπος μας είναι μικρός μα μεγαλώνει κάθε που γεννιέται ένας Πέτρος. Σηκώνει μπόι κάθε που ένας ήρωας – όπως ο Πέτρος Πέτρου- αποφασίζει να αλλάξει τον ρου της ιστορίας και να αγωνιστεί με σθένος για να μην καρποφορήσει το άδικο, για να μην χαθεί αυτή η γωνιά του ελληνισμού εδώ στην άκρη της Μεσογείου.

Ο Πέτρος Πέτρου, γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου του 1955.  Ήταν ο μικρότερος, της  πολυμελούς  οικογένειας του Μιχάλη Πέτρου από το Κίτι και της  Χριστίνας Μιχαήλ  από την Ορά της επαρχίας Λάρνακας.

Ο Πέτρος είχε ακόμη τρία αδέλφια τον Ανδρέα, τον Ευάγγελο και την Ελένη.   

Από μικρός μαθητής  στο Δημοτικό Σχολείο Οράς αλλά ακόμα και μετά την αποφοίτηση του,  συνδράμει  στις αγροτικές ασχολίες, στηρίζοντας και συνεισφέροντας, στο χαμηλό  εισόδημα της οικογένειας.   Στα χρόνια της εφηβείας, μεταβαίνει στην Κερύνεια.

Παρακολουθεί μαθήματα ως  μηχανικός μέχρι και τον Ιούλιο του 1972, όπου κατατάσσεται, στο κέντρο  εκπαιδεύσεως  νεοσυλλέκτων  Λάρνακας, πριν αποφασίσει να καταταγεί για να εκπληρώσει την στρατιωτική του θητεία, στις ειδικές δυνάμεις των λόχων ορεινών καταδρομών. 

Η αποφράδα μέρα της 20ης Ιουλίου 1974, της έναρξης της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, τον βρίσκει,  ως ενεργό μέλος της Εθνικής Φρουράς.  Ήταν καταδρομέας και υπηρετούσε τις τελευταίες του μέρες στον 31ο λόχο της 33ης  Μοίρας Καταδρομών, η έδρα της οποίας βρισκόταν στο Πέλλα Πάις. 

Κατά την πρώτη επιχείρηση της Μοίρας που πραγματοποιήθηκε την 20η Ιουλίου, με στόχο την ανακατάληψη του υψώματος «Πετρομούθκια», στους πρόποδες του Αγίου Ιλαρίων  και μετά από ανταλλαγή πυρών με τους τούρκους κομάντος,  ο Πέτρος  τραυματίστηκε. Σε βοήθεια του  προσέτρεξαν οι  συμπολεμιστές του, οι οποίοι και τον μετέφεραν  στο ειδικά διαμορφωμένο και πρόχειρο νοσοκομείο που είχε στηθεί στο Αββαείο του Πέλλα Πάις. 

Στις 22 Ιουλίου, ο Καταδρομέας συμμετείχε στην απέλπιδα προσπάθεια αναχαίτισης του εχθρού στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας. Τόσο ο καταδρομέας όσο και ολόκληρη η Μοίρα, ενεπλάκησαν σε ένα άνισο αγώνα απέναντι στην υπεραριθμία ανδρών και μηχανοκίνητων αρμάτων του εχθρού.

Ο Πέτρος, δεν πτοήθηκε αλλά συνέχισε να μάχεται και να συμμετέχει στις επιχειρήσεις μέχρι και τις 25 Ιουλίου, στην περιοχή Γ.Σ. Πράξανδρος Κερύνειας.

Τα οστά του Πέτρου, βρέθηκαν σχεδόν 40 χρόνια μετά, σε ομαδικό τάφο, στην περιοχή του Γυμναστικού Συλλόγου «Πράξανδρος» και συγκεκριμένα στην τοποθεσία, Ορμάνια του Λόρδου ή αλλιώς Βοτανικοί κήποι και ταυτοποιήθηκαν από την Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων, το 2008.  Το 2010 κηδεύτηκε στην γενέτειρα του, Ορά Λάρνακος με τιμές Ήρωα.

Τώρα καλύτερα να λησμονήσουμε πάνω σε τούτα τα χαλίκια·δε φελά να μιλάμε·τη γνώμη των δυνατών ποιός θα μπορέσει να τη γυρίσει;ποιός θα μπορέσει ν’ ακουστεί;

Θα διερωτηθεί ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης…

Ποιος μπορεί, λοιπόν, να αλλάξει το ριζικό ενός τόπου;  Ποιος μπορεί να σταθεί εμπόδιο στα σχέδια των ισχυρών που καπηλεύονται πατρίδες; Μόνο οι ήρωες. Μόνο όλοι όσοι δεν θα δειλιάσουν μπροστά στην επερχόμενη καταστροφή και θα στείλουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας:

Ναι· όμως ο μαντατοφόρος τρέχεικι όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος του, θα φέρεισ’ αυτούς που γύρευαν ν’ αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντοτο φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας.

Μισό αιώνα μετά και η πατρίδα μας, η πατρίδα για την οποία έδωσε τη ζωή του ο Πέτρος και άλλοι πολλοί συμπατριώτες μας, εξακολουθεί να βρίσκεται λαβωμένη και μοιρασμένη. Ο αγώνας δεν πρέπει να χαθεί. Ας μην βαρυγκωμούμε. Ας μην απελπιζόμαστε  και ας μην επιτρέψουμε να χαθούν στα κιτάπια της ιστορίας όλα αυτά για τα οποία μια χούφτα ελληνοκύπριοι αγωνίστηκαν.

Ο δρόμος που ακολούθησε ο Πέτρος με τους συμπολεμιστές τους, με αυτούς που έπεσαν ηρωικά και με όλους αυτούς που επέστρεψαν από το καμίνι του πολέμου, είναι το πεδίο της δόξας που καλούμαστε να φωτίζουμε με τη μνήμη μας. Ένας από αυτούς και ο δικός μου πατέρας, ανάπηρος πολέμου, που τραυματίστηκε βαριά στην Κερύνεια την 20ή Ιουλίου.

Ας γίνει ο αγώνας τους για την ελευθερία παράδειγμα προς μίμηση. Ας γίνει η βαριά παρακαταθήκη και κληρονομιά που μας άφησαν εχέγγυο για μια Κύπρο λεύτερη και δοξασμένη. Ο αγώνας δεν πρέπει και δεν θα σταματήσει μέχρι να ελευθερωθεί κάθε κατεχόμενο χωριό και μέχρι να σβήσει από τον Πενταδάχτυλο το στίγμα και η σφραγίδα της κατοχής.

Πέτρο, σε ευχαριστούμε για όλα όσα πρόσφερες στην πατρίδα μας, με πολυτιμότερο εξ αυτών την ίδια τη ζωή σου. Χρέος μας βαρύ να συνεχίσουμε τον αγώνα σου…

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!