Ομιλία μνημόσυνο ηρώων Μακράσυκας - 20 Ιουλίου 2025

Σεβαστές οικογένειες των ηρώων μας,

Σεβαστό ιερατείο,

Εκπρόσωποι κομμάτων και οργανώσεων,

Πρόεδρε και μέλη του Κοινοτικού Συμβουλίου Μακράσυκας,

Συμπατριώτισσες και Συμπατριώτες,

Σ’ αυτή την άκρη της Μεσογείου, εδώ στην άκρη του ελληνισμού δώσαμε πολλές φορές τις συντεταγμένες του αγώνα έχοντας ως μπροστάρηδες άνδρες και γυναίκες που αψηφούσαν τον θάνατο προκειμένου να πάρουν το μερτικό τους στη λευτεριά.

Η Μακράσυκα πλήρωσε βαρύ τίμημα. Εκτός από την προσφυγιά η θυσιά των παιδιών της αποτελεί μέρος της μεγάλης τραγωδίας που βιώνουμε ακόμη και σήμερα.

Σήμερα, 20 Ιουλίου, 51 χρόνια μετά το προδοτικό πραξικόπημα και τη βάρβαρη τουρκική εισβολή, μαζευτήκαμε για να τιμήσουμε τους ήρωες που όρθωσαν το ανάστημά τους απέναντι σε έναν εχθρό που ήθελε να μαγαρίσει βωμούς και εστίες.

Άνθρωποι καθημερινοί που κατάλαβαν ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται. Ότι η πατρίδα δεν αφήνεται στην τύχη της και ότι ο εχθρός όσο ανίκητος κι αν φαίνεται, όσο ισχυρός κι αν είναι, αρκεί μια μόνο στιγμή για να το πάρουμε απόφαση και να σταθούμε μπροστά στα τείχη για μια ιδέα, για μια χούφτα ιδανικά.

Μισό και πλέον αιώνα μετά και ο αγώνας των ανθρώπων που τιμούμε σήμερα αποτελεί φάρο λαμπρό για όλους όσους απομείναμε εδώ. Για όλους όσους δεν ζήσαμε το καμίνι του πολέμου αλλά και για όσους το έζησαν και κατόρθωσαν να βγουν ζωντανοί.

Οι συμπατριώτες μας που τιμούμε σήμερα, θύματα της προδοσίας και της βαρβαρότητας του Αττίλα μάζι με όλους εσάς που ξεριζωθήκατε από την γη σας είσαστε τα πραγματικά θύματα της Κυπριακής τραγωδίας που και εμείς οι νέες γενιές βιώνουμε μέχρι και σήμερα.

Οι ήρωες σας, οι ήρωες μας, παράδειγμα προς μίμηση για όλους όσους σήκωσαν και σηκώνουν κεφάλι απέναντι στον δυνάστη. Για όλους αυτούς που βλέπουν τον κατακτητή αλλά δεν το βάζουν στα πόδια και δεν κρύβονται παρά μόνο μοιράζονται με τους συναγωνιστές τους τις τελευταίες στιγμές πριν ανέβουν στο βάθρο της δόξας και της τιμής.

Ο Γεώργιος Αντρέα Γιωρκάτζιη που έπεσε μαχόμενος στη μάχη των Κουκλιών, στις 22 Ιουλίου το 1974 σε ηλικία 34ετών, ο Γεώργιος Αντρέου Ιωακείμ που έπεσε μαχόμενος στις 22 του Ιούλη του 1974 στον Άγιο Ερμόλαο σε ηλικία 21 ετών και τάφηκε στη Μακεδονίτισσα και τα οστά του ταυτοποιήθηκαν το 2002, ο Αντρέας Σιακαλλή που αγνοείτο από τις 20 Ιουλίου 1974 πκαι χάθηκαν τα ίχνη του στον Κοντεμένο και ήταν μόνο 20 χρονών. Τα οστά του βρέθηκαν και η κηδεία του έγινε το 2019. Ο Γεώργιος Γερασίμου που έπεσε μαχόμενος στη Μια Μηλιά στις 14 Αυγούστου 1974, σε ηλικία 18 ετών και ήταν αγνοούμενος για 36 χρόνια, μέχρι να εντοπιστούν τα οστά του. Ο Στέλιος Λαζάρου που συνελήφθηκε στις 16 Αυγούστου 1974 από τα τουρκικά στρατεύματα όντας 22 ετών. Τα οστά του βέθηκαν και η κηδεία του έγινε το 2021.

Αυτοί οι ήρωες κέντησαν με την πιο χρυσή κλωστή το όνομά τους στο πλεκτό της ιστορίας και έγραψαν άλλη μια χρυσή σελίδα στα κιτάπια αυτού του έθνους.

Μπήκαν μπροστά σε ένα αγώνα άνισο και προδομένο. Θυσιάστηκαν για εμάς. Γνωρίζω από πρώτο χέρι τα τραύματα που άφησε στο κάθε σπίτι εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Και οδικός μου πατέρας, συμπολεμιστής με τον ήρωα Ανδρέα Σιακαλλή, 19 χρονών τότε, αυτή την ημέρα πριν 51 χρόνια ήταν στην πρώτη γραμμή και τραυματίστηκε πολύ βαριά στον Άγιο Γεώργιο της Κερύνειας.

51 χρόνια ανάπηρος πολέμου κουβάλα το τραύμα των χαμένων του συναγωνιστών και της μισής μας Πατρίδας που χάθηκε.

Συμπατριώτισσες και Συμπατριώτες,

Ας σηκώσουμε το κεφάλι και ας αντικρίσουμε τη σημαία της ντροπής στον Πενταδάκτυλο και ας δώσουμε όρκο τιμής ότι ο καθένας μας, από το μετερίζι που του όρισε η μοίρα θα τρέξει το στάδιο του με θάρρος και τιμή.

Το οφείλουμε σε αυτούς τους ανθρώπους που στάθηκαν περήφανοι απέναντι στον κατακτητή. Το οφείλουμε σε αυτά τα νέα παιδιά που πέθαναν για να μπορούμε εμείς σήμερα να τους τιμούμε για να συνεχίσουμε τον αγώνα τους.

Χωρίς λόγια παχιά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς μεγάλες υποσχέσεις ας κρατήσουμε τη μνήμη τους αιώνια και ας μην επιτρέψουμε στα σημεία των καιρών να αλλοιώσουν τον αγώνα τους.

Δεν θυσιάστηκαν άδικα. Δεν χάθηκαν για το τίποτα. Κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος παρά μόνο αν εμείς οι απόγονοι τους λησμονήσουμε τη θυσία τους και ξεχάσουμε την παρακαταθήκη τους.

Ο δρόμος της λευτεριάς είναι κακοτράχαλος και σπαρμένος με κορμιά στις μυλόπετρες του πολέμου. Μα ο θάνατος αυτών των ανθρώπων που τιμούμε σήμερα, των ηρώων της Μακράσυκας, 51 ολόκληρα χρόνια μετά, έρχεται για να μας δείξει τον μόνο δρόμο που οφείλουμε να ακολουθήσουμε αν θέλουμε κάποια στιγμή να δούμε μια πατρίδα δικαιωμένη και ελεύθερη.

Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αν σβήσει η φλόγα αυτών των ηρώων που έλαβαν τη σκυτάλη στη σκυταλοδρομία της ιστορίας και έτρεξαν το στάδιο τους με το κεφάλι ψηλά, αφήνοντας μας, όμως, βαριά κληρονομία. Μιαν ηρωική κληρονομιά που –ναι, το ξέρουμε όλοι- λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να σηκώσουν το βάρος της.

Έστω, όμως, αυτοί οι λίγοι – όπως αποδεικνύει η ελληνική ιστορία- μπορούν να σηκώσουν το βάρος των θεμελίων της ελευθερίας. Μπορούν να ζητήσουν μερτικό από την ιστορία και να αλλάξουν τη μοίρα των εθνών.

Ας μην θρηνήσουμε ανώφελα. Ας μην κλάψουμε μάταια. Τέτοιοι ήρωες δεν θέλουν λόγια. Τέτοιοι ήρωες δεν θέλουν υποσχέσεις. Παρά μόνο πράξεις. Αυτές τις πράξεις καλούμαστε να φέρουμε σε πέρας σήμερα.

Πράξεις όπως του νεαρού Κώστα Φλουρέντζου που δολοφονήθηκε από τους Άγγλους στις 26 Μαΐου 1956 σε ηλικία 19 ετών, όταν οι Τούρκοι επιτεθήκαν εναντίον των Ελλήνων της Αφάνειας. Οι άνδρες της Άσσιας έτρεξαν στο γειτονικό χωριό να βοηθήσουν τους συντοπίτες τους. Ο Κώστας, που διακρινόταν για τον πατριωτισμό του και τον αυθορμητισμό του, ήταν ανάμεσα στους πρώτους που έτρεξαν να βοηθήσουν. Οι Άγγλοι στρατιώτες, όμως, έριξαν πυροβολισμούς εναντίον των Ελλήνων και ο Κώστας χτυπήθηκε θανάσιμα περνώντας για πάντα στο πάνθεο των ηρώων. Των καθημερινών ανθρώπων που όταν βλέπουν την αδικία δεν λυγίζουν και δεν δειλιάζουν.

Σήμερα που οι καιροί είναι δύσκολοι και το κυπριακό μας πρόβλημα- πρόβλημα εισβολής και κατοχής - συμπληρώνει 51 χρόνια δεν μπορούμε και δεν πρέπει να θέλουμε να επαναπαυτούμε.

Ο ελληνισμός πέρασε εποχές και χρόνια δύσκολα. Εθνικά ζητήματα, χαμένες πατρίδες, οικονομικές κρίσεις. Παρέμεινε, όμως, ζωντανός. Και η πατρίδα μας, η Κύπρος, ως αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνισμού έχει πολλά παραδείγματα να επικαλεστεί για να αφυπνίσει ξανά την εθνική συνείδηση και να ξεπεράσει το άδικο του ξεριζωμού και της κατοχής.

Το άδικο του πολέμου που έφερε το θάνατο όχι μόνο στους στρατεύσιμους μας αλλά και σε δεκάδες αμάχους που έπεσαν από τα πυρά του κατακτητή και έγιναν αιματηρά θύματα στα χέρια των βαρβάρων.

Άμαχοι, θύματα της βίας του Τούρκου εισβολέα όπως ήταν και η Ηλιού Κυριάκου Φώτη, η οποία στις 15 Οκτωβρίου 1974 είχε πάει από τις ελεύθερες περιοχές στην κατεχόμενη Έγκωμη Αμμοχώστου να δει την αδελφή της που είχε μείνει εκεί εγκλωβισμένη. Τούρκοι στρατιώτες τις σκότωσαν και τις δύο στην Έγκωμη. Όπως η Ανδρούλα Σάββα, από την Μακράσυκα που πυροβολήθηκε από Τούρκους στρατιώτες στις 13.10.1974 στην Άχνα και απεβίωσε στο Νοσοκομείο Δεκέλειας όπου και μεταφέρθηκε για περίθαλψη.

20 Ιουλίου 2025. Μισός και πλέον αιώνας κατοχή. Μισός αιώνας άδικο με δεκάδες αγνοούμενους μας να βρίσκονται θαμμένοι σε ομαδικούς τάφους. Με τα χωριά μας στην κατεχόμενη Κύπρο να είναι σκλαβωμένα και με το νησί μας να «πνίγεται» από τα συρματοπλέγματα της ντροπής και της βαρβαρότητας.

Όχι, δεν ξεχνάμε. Όχι, ο αγώνας ακόμα δεν τελείωσε. Δεν παραδοθήκαμε τότε και δεν θα παραδοθούμε ούτε και σήμερα. Τέτοιες μέρες η μνήμη επιστρέφει και μας καλεί ξανά να ζήσουμε το άδικο. Να ακούσουμε τις σειρήνες του πολέμου και να δούμε τη γη μας να μοιράζεται στα δύο.

Οφείλουμε να μείνουμε πιστοί στα ιδανικά της πατρίδας μας. Οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα των προγόνων μας υπέρ βωμών και εστιών.

Χρέος βαρύ αλλά αναγκαίο μέχρι να ελευθερωθεί και το τελευταίο χωριό της Κύπρου. Μέχρι να ταφεί με τιμές και δόξα και ο τελευταίος μας αγνοούμενος και μέχρι να επιστρέψουν όλοι οι Ελληνοκύπριοι στις πατρογονικές τους εστίες.

Ο ελληνισμός δεν αντέχει άλλες χαμένες πατρίδες. Ας μην αφήσουμε, λοιπόν, την Κύπρο μας να μπει σε αυτό το μακρύ κατάλογο των αλησμόνητων πατρίδων. Στα χέρια μας είναι να συνεχίσουμε αγόγγυστα τον αγώνα της λευτεριάς και της επανένωσης.

Εμείς, η επόμενη γενιά, και ειδικά όσοι κατέχουμε δημόσια αξιώματα πρέπει να έχουμε κατά νου ακόμα κάτι. Ότι πάντα, μα πάντα, πάνω από κόμματα και ιδεολογίες, είναι ο Τόπος μας, η Κύπρος μας.

Να μην αφήσουμε ποτέ ξανά τον φανατισμό και το μίσος γεμίσει τα μυαλά και τις ψυχές μας. Με αυτό ας μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και τις γενιές που θα έρθουν.

Αθάνατοι οι ήρωες της Μακράσυκας!

Αθάνατοι οι ήρωες της Κύπρου μας!

Καλή Λευτεριά!